Οι “Άγριες Μέλισσες” κουβαλάνε μέσα τους αυτό το βαρύ κομμάτι της Ελλάδας που ως τώρα διαβάζαμε στα βιβλία, αλλά περιέργως ένα αόρατο χέρι δεν επέτρεπε να φτάσει στην τηλεόραση. Στην τρίτη σεζόν, σε ένα τηλεοπτικό σταθμό όπως είναι ο ΑΝΤ1 που κάποτε ήταν το σημείο αναφοράς για τις συνεντεύξεις του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ ο Λευτέρης Χαρίτος παλεύει με το τέρας. Η Χούντα αποτυπώνεται με το βίαιο και πραγματικο προσωπείο, ενώ ως πρότινος την αναπαριστούσαν στην τηλεόραση μόνο ως κωμικοτραγική. Ο έλεγχος της στο κρεβάτι του φτάνει στην σκηνή με τον κρεμασμένο άνδρα στο δωμάτιο. Είναι ομοφυλόφιλος κάτι που δεν δέχεται ο πατέρας του ο οποίος απαντάει με οργή.
Στα χρόνια της δικτατορίας που τελικώς ήταν μόνο 7 , για ορισμένους ήταν “Τα καλύτερα τους χρόνια” και για άλλους οδυνηρά. Η σειρά του Λευτέρη Χαρίτου, υποκλίνεται στον άνθρωπο και δεν έχει καμία σχέση με την φολκόρ Κρήτη του Alpha με τις βεντέτες και την …”Κυπριακή Μάνη” του Mega. Είναι πολύ άγρια, αλλά αληθινή, μέχρι το τέλος.
Και επειδή στη νίκη, όλοι είναι νικητές, θα θυμίσουμε δύο γεγονότα. Την επιμονή -και την υπομονή- του Τζώρτζη Ποφάντη για την έγκριση και μετάδοση της σειράς και την υποστήριξη από το νόμο Κρέτσου για να βγει μια τέτοια ακριβή σε ποιότητα ελληνική παραγωγή.
