Το λουκέτο στο “‘Εθνος της Κυριακής” προμηνύει χειρότερες καταστάσεις για τους εργαζόμενους στον κλάδο. Τα ΜΜΕ είναι μια δύσκολη και βαριά βιομηχανία, καθώς παράγει πολιτική ισχύει και επηρεάζει το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Χρειάζεται όμως πολλά “καύσιμα” τα οποία καίγονται συνήθως γρήγορα, δίχως να παράγουν λογιστικό ή πραγματικό κέρδος, παρά μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις.
Επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήθηκε η αναδόμηση του σκηνικού στα ΜΜΕ. ο Αλέξης Τσίπρας συγκρούστηκε ολομέτωπα με αυτούς που αποκαλούσε “νταβατζήδες” ο Κώστας Καραμανλής και δεν κατονόμασε ποτέ ο Κώστας Σημίτης, που υποσχόταν τηλεοπτικές άδειες το 1997. Ο πρώην Πρωθυπουργός κέρδισε τη μάχη και έχασε τον πόλεμο με τα Μέσα, εξαιτίας ασύλληπτων σφαλμάτων.
Όμως τι είναι αυτό που δημιουργήθηκε; Οι δυνάμεις αυτές που μπήκαν στο πεδίο βελτίωσαν την κατάσταση στο περιεχόμενο των τηλεοπτικών προγραμμάτων, στην ενημέρωση και τις αμοιβές; Ή, μήπως δημιουργήθηκε μια ακόμη πιο κυνική και βάρβαρη αγορά, στην οποία η επιβίωση των ΜΜΕ, εξαρτάται μόνο από το εταιρικό και το πολιτικό χρήμα, ενώ ο αποκλεισμός των φωνών είναι πλέον καθεστώς υπό την ανοχή των αρμόδιων Αρχών;
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τις μάχες για τη διαπλοκή. Τις συγκρούσεις των επιχειρηματιών για τις δουλειές του δημοσίου, μέσα από τις εφημερίδες τους, ή τις κατά καιρούς ρήξεις με τις πολιτικές ηγεσίες. Μέσα όμως από τις αντιπαραθέσεις αυτές, υπήρχε στο τέλος της ημέρας μια ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των ισχυρών του τόπου, των “διαπλεκομένων συμφερόντων” όπως τα είχε περιγράψει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, λίγο πριν την πτώση της κυβέρνησής του το 1993. Ακόμη και όταν ένας επιχειρηματίας στηριζόνταν υπέρμετρα από μια κυβέρνηση, παράγονταν αντίμετρα και επερχόταν μια σχετική ισορροπία. Τώρα που το οικοδόμημα της Συμφωνία της Γιάλτας, διαλύθηκε και είχαμε την Πτώση του Τείχους της διαπλοκής, επιστρέψαμε στη φεουδαρχία.
Μήπως, λοιπόν, ήταν καλύτερα επί διαπλοκής;
