Η κρατική διαφήμιση δεν είναι μια σημερινή υπόθεση. Από την εποχή του Ευάγγελου Βενιζέλου διανέμεται με κάποιους υποτυπώδεις κανόνες. Το μεγάλο πάρτι έγινε την εποχή του Κώστα Σημίτη, όταν το δημόσιο ήταν ο μεγαλύτερος διαφημιζόμενος της χώρας, μέσω υπουργείων και οργανισμών. Επί εποχής Κ. Καραμανλή το σύστημα απονομής της κρατικής διαφήμισης συνεχίστηκε με διάφορα …απρόβλεπτα. Τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε ένα ημιτελές σύστημα, όπου οι διαφημιστικές καμπάνιες έπρεπε να έχουν την έγκριση της ΓΓΕΕ, ενώ οι τράπεζες υποχρεώθηκαν να δημοσιοποιούν τα ποσά που διαθέτουν τα Μέσα.
Αν υπήρχε η στοιχειώδης σοβαρότητα στον κλάδο οι εκδότες, οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και οι εργαζόμενοι σε αυτά θα ζητούσαν πριν από όλα να τηρείται η νομοθεσία για να συνεχίσει ο κλάδος να υπάρχει. Στη συνέχεια να αλλάξει οι κανόνες διανομής της, έτσι ώστε να αποφεύγονται τα απρόοπτα και κάθε είδους εκβιαστές. Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει, διότι όλες οι πλευρές θέλουν το …νταλαβέρι και παθαίνουν αλλεργία στο ενδεχόμενο της διαφάνειας επί της διάθεσης του δημοσίου χρήματος. Το να ακυρώνονται καμπάνιες του δημοσίου για να “τιμωρηθεί” ένα Μέσο, μόνο ως καμπανάκι μπορεί να εκληφθεί.
