Θα πρέπει να διδασκόμαστε από τα λάθη μας. Στις 11 Ιουνίου 2013 η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αποφάσισε να ρίξει μαύρο στην ΕΡΤ απολύοντας μέσα σε μια νύχτα 2.900 εργαζόμενους. Δημιούργησε ένα κύμα αγανάκτησης και ήταν η αρχή του τέλους, εν μέσω Μνημονίων, για το συγκεκριμένο πολιτικό σχήμα, δίνοντας ώθηση στο ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνη τη βραδιά ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε δύο φορές στο Ραδιομέγαρο, όταν στο κυβερνητικό παρασκήνιο συζητούσαν για την επέμβαση των ΜΑΤ, ώστε να απομακρυνθούν οι συγκεντρωμένοι.
Από εκείνη την βραδιά υπήρξε ένα ερώτημα: “Και μετά το μαύρο,τι;” Και μια βδομάδα αργότερα ένα δίλημμα: “Με τη ΔΤ (και τη ΝΕΡΙΤ αργότερα…) και με δουλειά, ή απέξω από την ΕΡΤ, άνεργοι και με την ελπίδα”; Κάποιοι αποφάσισαν το πρώτο και κάποιοι το δεύτερο. Στη ΝΕΡΙΤ ο Α. Σαμαράς έδωσε συνέντευξη με αποφώνηση ενώ κόπηκε η ομιλία του Α. Τσίπρα από τη Θεσσαλονίκη. Η λογοκρισία ήταν κομμάτι δομικό του νέου φορέα.Κανείς από όσους είχαν δουλειά τότε δεν είχαν ενοχληθεί. Η αντίδραση ήταν μηδενική.
Ο καιρός πέρασε, ο ΣΥΡΙΖΑ ήλθε στην εξουσία, και άνοιξε ξανά το Ραδιομέγαρο. Πέρασαν από το κατώφλι και εκείνοι που υβρίζονταν από την προηγούμενη κυβέρνηση και παρέμειναν και εκείνους που τους έβριζαν. Όχι μόνο δεν υπήρξε ρεβανισμός, αλλά και ανοχή και όχι απλά στη διαφορετική άποψη, αλλά και σε όσους πρωτοστατούν σε καθημερινές προσωπικές επιθέσεις έναντιον του σημερινού πρωθυπουργού από τα μικρόφωνα της ΕΡΤ ή το Twitter. Τα πράγματα έχουν πλέον άλλαξει.
Αυτό είναι και ένα μάθημα για όλους, και είναι μάθημα δημοκρατίας. Η άλλη άποψη δεν τιμωρείται ούτε με απόλυση, πολύ δε περισσότερο με λουκέτο σε όλη την επιχείρηση. Και η επαναφορά γίνεται με όλους. Και αυτούς που θέλουμε και με όσους δεν συμπαθούμε. Εκεί, έξω υπάρχει ένα “νεκροταφείο ανεργίας”.
Τα σημειώνουμε όλα αυτά, ενόψει και των σχεδιασμών που κάνουν ορισμένοι για την επόμενη μέρα στην ΕΡΤ, με απολύσεις, λουκέτα και νέο τρελά σχέδια ρεβανσισμού.
