Η ελληνική δημοσιογραφία έχει πρόβλημα και αυτό δεν συνιστά είδηση. Φάνηκε για μια ακόμη φορά με τη διαχείριση της υπόθεσης της δολοφονίας της 20χρονης Καρολάιον από τον σύζυγό της καθ΄ ομολογία δράστη, Μπάμπη Αναγνωστόπουλου. Η στοχοποίηση κοινοτήτων ξένων που ζουν στη χώρα, υιοθετώντας την αρχική γραμμή της ΕΛΑΣ, ακυρώθηκε από τη χρήση της τεχνολογίας. Ενώ στο εξωτερικό η οδηγία που υπάρχειγια την αστυνομία είναι να ακολουθούν τα στοιχεία, ελέγχοντας για την αξιοπιστία τους, στην Ελλάδα, αρκούν οι ψευδείς μαρτυρίες των πρωταγωνιστών στο έγκλημα για να γίνουν πρώτο θέμα σε ιστοσελίδες, εφημερίδες και τηλεοπτικά δίκτυα.
Το καθεστώς στην Ελλάδα είναι το εξής. Δημιουργείται η ανάγκη για “βουλιμική ενημέρωση” με τη διοχεύτεση και άκριτη αναπαραγωγή , απίθανων μή επιβεβαιώμενων πληροφοριών, αποπροσανατολίζοντας συνήθως το κοινό σε σχέση με τις υποθέσεις που περιγράφουν. Σχεδόν πάντοτε, ηγ πολιτική αυτή των κατευθυνόμενων πληροφοριών, που ελάχιστη επαφή έχουν με την πραγματικότητα αποδίδει το κοινό που δεν θέλει να ασχοληθεί περισσότερο με τις λεπτομέρειες μιας ιστορίας.
Στην περίπτωση της δολοφονίας στα Γλυκά Νερά, όπου υπάρχει αυξημένο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, οι ανακολουθίες των ΜΜΕ, είναι τέτοιες που συνιστούν , αφορμή για πανεπιστημιακή έρευνα, συγκρίνοντας τα ψέματα που διαδόθηκαν συγκριτικά με την αλήθεια των στοιχεων όπως επιβεβαιώνονται από τους επιστήμονες (πχ ιατροδικαστές) και από την τεχνολογία.
Στο εξωτερικό η αγωνία και η μάχη γίνεται για το πως τα ΜΜΕ θα είναι αξιόπιστα και θα αντιμετωπίσουν την ανευθυνότητα των τρολ στα των social media, για να συνεχίσουν να έχουν κοινό που τα επιλέγει. Εδώ, στη χώρα μας, όχι μόνο δεν υπάρχει αυτή η αγωνία, αλλά φαίνεται να είναι όλοι συμβιβασμένοι με την φρικτή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.
